'Soms neemt het leven ineens een grootse wending en staat alles wat zo vertrouwd was ineens op losse schroeven. Dat gebeurde met ons gezin in de zomer van 2021. Onze vader (op dat moment 72 jaar) werd ziek.

Na een periode van onderzoeken werd duidelijk dat hij uitgezaaide longkanker had. Een diagnose die het leven op z’n kop zet. Daar waar mijn vader al jaren een grote steun was voor mijn moeder (verminderd mobiel door reuma), draaiden de rollen nu razendsnel om. Mijn vader werd snel zwakker en eind december kregen we te horen dat er uitzaaiingen bij waren gekomen en behandeling gericht op genezing niet meer tot de opties behoorde.

De snelle achteruitgang van mijn vader maakte dat we als kinderen veel bij moesten springen tav de vele ziekenhuisbezoeken en rondom de dagelijkse gang van zaken. Een reisafstand van 60 km werd nagenoeg dagelijks overbrugd om hen bij te staan.

Om als kinderen meer zorg te kunnen bieden zijn we op zoek gegaan naar een mantelzorgwoning om in de tuin te plaatsen. Een intensieve periode met regelzaken, veel voorbereidend werk en tegenslag brak aan. Hoewel de zorgwoning nog niet af was, moesten mijn ouders eind mei verhuizen. Er kon niet meer gewacht worden, omdat de woning waar ze samen 37 jaar hadden gewoond was verkocht. Helaas heeft mijn vader maar 1,5 week kunnen genieten van zijn nieuwe plekje. Mijn ouders hadden zo graag nog samen in het zonnetje gezeten en hun 50 jarig huwelijk gevierd, maar dat was ze niet meer gegund. Wat had mijn vader graag zijn ongeboren kleinzoon leren kennen.

Mijn moeder kwam alleen te staan in een huis dat nog niet af was, in een nieuwe stad, waar ze naast haar kinderen en kleinkinderen niemand kende. Haar hele leven had ze in hetzelfde dorp gewoond, waarvan 37 jaar in hetzelfde huis.

Hoeveel veranderingen kan een mens aan, hoeveel flexibiliteit kun je vragen. Wat kun je doen als kinderen? We hebben ons best gedaan om haar zoveel mogelijk te ondersteunen door er te zijn voor een gesprek, een kop koffie, dingen van haar over te nemen, maar haar soms juist ook zoveel mogelijk zelf laten doen. Hoe rouw je om verlies en werk je tegelijkertijd aan het vinden van je plekje? Niet teveel willen, maar ook voorkomen dat er niets meer wordt ondernomen.

Ik ben zo trots op de kracht van mijn moeder. Naast het enorme verdriet dat ze voelt, weet ze bijna altijd wel weer een lichtpuntje te vinden in de dag. Het zit in kleine dingen, genieten van de zon op je gezicht, een stukje haken, een onverwachts telefoongesprek.

Langzaamaan ontstaat er zelfs weer ruimte om haar nieuwe leefomgeving te gaan verkennen. Een eerste grote stap hierin was het wijkdiner. Het was spannend. Maar door het samen met haar dochter aan te mogen gaan, werd het een zeer geslaagd uitje.

Samen stap voor stap door de life-events heen met een lach en een traan. Zo fijn om het samen te kunnen doen.'

==
Bovenstaande verhaal is geschreven door de dochter. Om privacyredenen nemen we geen naam op in dit artikel. Ze heeft samen met haar moeder deelgenomen aan het wijkdiner op woensdagavond 28 september 2022 in Woonzorgcentrum Veldspaat. Voor mensen uit de omgeving van het centrum.

Het wijkdiner is een initiatief van Univé Noord-Nederland, Distrivers en Dignis. Samen willen we mensen een onvergetelijke avond geven.

Het wijkdiner is niet mogelijk zonder de bijzondere inzet van vrijwilligers.